Ang Pagpakalma sa Unos tells a personal story of grief and trauma and how to process them. It is about the director’s hometown of Tacloban and the 2013 Super Typhoon Yolanda that killed thousands. While the film takes on the perspective of the director, the tale told in the film is that of public trauma. It details the grief, frustration, and anger of a community that was neglected by the people supposed to serve them.
Tokwifi is about the tale of a young Igorot man who came upon a falling star, only to find out that it was an old television containing a 1950s showbiz star. The two try to bond while overcoming the stereotypes they hold over each other.
Living Things is about the tale of lovers who encounter a sudden change in their relationship. The two must face a new reality making them reflect on the nature of love, relationships, and humanity.
Living Things (2020) poster. Cinemalaya 2020 short film competitionContinue reading →
Mitolohiya ang sagot ng tao sa mga bagay na hindi nya maintindihan. Kasal ng tikbalang para sa nagsasabay na araw at ulan. Tiyanak para sa mataas na infant mortality rate sa bansang pangit ang health care system. Santelmo para sa mga nawawala sa liblib na lugar na di pa inabot ng kuryente at maayos na daan. Sa dokumentaryong Aswang, ginamit ang mito ng aswang upang ipa-intindi ang tila-piksyonal na kalagayan ng Pilipinas. Naging gabay ang metapora ng aswang upang maarok ng manonood ang karumal-dumal na danas ng mga Pilipino sa rehimeng Duterte.
Unang ginamit ang terminong “poverty porn” bilang kritisismo sa 2008 film na Slumdog Millionaire. Tungkol ito sa paggamit ng kahirapan sa plot ng pelikula para sa libangan ng gitnang uring manunuod. Habang pinapakita ang paghihirap ng mga karakter ng pelikula, ineenjoy ng manunuod ang komportable nyang posisyon. At bagaman mahihirap ang sentro ng mga kwentong ito, patuloy naman silang tinatratong mahina at walang kapangyarihan. Hindi sila pinapalaya ng pelikula sa kulungan ng kanilang katayuan.
Nang nagsimula ang digital filmmaking sa Pilipinas, naging poverty porn ang bulto ng mga Pelikulang Pilipino. Mula local hanggang international film festivals, kahirapan ang mukha ng Philippine cinema. Marahil ang pinakakilalang pigura sa genre na ito ay si Brillante Mendoza. Ang mga akda nya tulad ng Kinatay, Serbis, at Masahista ang naging template ng Filipino poverty porn films.
Isa pang epitomiya ng poverty porn ay ang pelikulang Pamilya Ordinaryo. Pinakita ng pelikulang ito ang dalawang mukha ng poverty porn. Una, kung paano nagiging problematic ang genre na ito sa pagkahon at paglimita nya sa mga mahihirap na karakter. At pangalawa, kung paanong ang mga pelikulang tulad nito ay may kakayahang masuri ang detalye ng kahirapan at matukoy kung anong mga pwersa ng lipunan ang sanhi ng paghihirap ng mga tao.